Ծուռ հայելի
Դուք այնքան չքնաղ եք,
Ու այնպես իմաստուն,
Երբ ծուռ հայելի է ձեր դիմաց,
Գաճաճը նրա մեջ
Աժդահա է թվում,
Մտրուկը՝ նժույգ է մի անսանձ...
Դուք գիտեք՝
Ինչու է պապանձվել սֆինքսը,
Ինչու են ծովերը շառաչում,
Ինչու է ժպտում հմայիչ Ջոկոնդան,
Ինչու է պոետը հառաչում…
Դուք գիտեք,
Թե ուր է գլորվում աշխարհը,
Եվ նույնիսկ՝ խորհուրդը
Բարձրյալի,
Եվ... սակայն…
Չեք տեսնում գերանը ձե՛ր աչքի,
Երբ ծուռ է ընտրված
Հայելին…
Ես գնամ…
Զբոսնեմ շանս հետ…
Երևի…